Internetowy, międzynarodowy ranking wspinaczkowy, który znajduje sie na stronie 8a.nu działa na niektórych jak płachta na byka. Są tacy, którzy nienawidzą go na przykład za to, że ich zdaniem sprowadza wspinanie jedynie do rywalizacji i walki o cyferki, pomijając jego pozostałe aspekty. Ja wprawdzie korzystam z 8a.nu od zawsze, ale widzę coraz więcej minusów tego typu zestawień. Kto wie, może przygotowując ten wpis znajdę ich jeszcze więcej i usunę wreszcie swoje konto ;)?
Najtrudniejsza droga wspinaczkowa świata – Silence 9c [film]
Żyjemy we wspaniałych czasach w kontekście rozwoju wspinaczki skałkowej. Na naszych oczach najtrudniejsza droga wspinaczkowa świata powstawała i była detronizowana wielokrotnie w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Najpierw własne rekordy bił Chris Sharma przechodząc jako pierwszy takie drogi jak Realization (9a+), czy Jumbo Love (9b), których na skali trudności jeszcze wówczas nie było, a teraz granice niemożliwego przepycha niczym buldożer – Adam Ondra. Jego osiągnięć jest tak wiele i tak szybko przybywa nowych, że wymienić wszystkich nie sposób.
Klasyki Jury – Nienasycenie
Niektóre drogi skałkowe mają moc. Pobudzają wyobraźnię, przyciągają, stają się obsesją, a potem niezatartym wspomnieniem emocjonalnej sinusoidy, którą wywołuje obcowanie z nimi. Są niedostępne, ale tylko z pozoru, bo bronią wstępu jedynie tym, którym brakuje determinacji, uporu i wiary. Tych zaś, co odważą się utorować szlak przez zakodowane dla innych sekwencje, połączy cel, środki do jego osiągnięcia i wiedza, którą w tym procesie zdobędą.
Ogniem i mieczem – jak ułatwić sobie życie i przy okazji zniszczyć skałę?
Tłusta cyfra w skałach – każdy by chciał, nie każdy może. Czasem powstrzymują za chude łapki, ale bywa, że przeszkadza co innego. Kartkówka z matmy, na której trzeba być, za krótko obcięty paznokieć, a ponad wszystko – kiepski warun. Zwykła zlewa co rusz spłukuje kolejne marzenie o nieprzemijającej wspinaczkowej sławie, a mokra dwójka na podchwyt, paradoksalnie, od pokoleń już staje na drodze do trzeciej bazy. Słaby warun od lat dostarczał rozczarowań, ale i najlepszych wymówek i wydawało się, że to się nigdy nie zmieni.
Wyspa Bushmena – wspinacz na survivalu
Wtorkowe przedpołudnie zaczęło się inaczej niż zwykle. Właśnie się dowiedziałem, że w strefie, w którą miałem pójść, żeby chwilkę odsapnąć w cieniu, zaobserwowano ruchy przeciwnika. Od teraz moja grupa Bravo i zaprzyjaźniona grupa Alfa miały niepostrzeżenie przenikać w bezpiecznym kierunku, żeby wspólnie założyć obóz, pozyskać niezbędne zasoby i przetrwać noc.
Małe szczęścia i wizja kosmosu
Dochodzenie do formy po operacji barku, uczy mnie chyba więcej niż jakikolwiek okres treningowy, który mam za sobą. Przerwa od wspinania dała mi szansę na spojrzenie z zewnątrz i poukładanie nabytej wiedzy oraz doświadczeń w odpowiednich szufladkach. Na nowo pojąłem na przykład sens maksymy, którą uważam za cenną wskazówkę w mojej drodze.