Charyzmatyczny bohater serialu „Gomorra”, Salvatore Conte, w jednym z odcinków mówi tak: „Każdego roku rezygnuję z czegoś, co naprawdę lubię, bo ktoś, kto niczego nie potrzebuje, niczego się też nie boi”.Conte z pewnością wzorem do naśladowania nie jest, ale coachingowe brednie płynące z ust prawdziwego chojraka łyka się zdecydowanie lepiej, niż gdy wypowiada je na przykład Grzesiek Mateusz. Skoro gość pragnący zawładnąć strefą wpływów neapolitańskiej Kamorry, dba o siłę swojego charakteru rzucając ulubione papierosy, to czemu niby ktoś inny, aspirujący jedynie do wzniesienia się na wyżyny swoich sportowych możliwości, nie miałby zastosować podobnej strategii?
Bieganie dla wspinaczy cz.1 – Marcin Ziółek o przyjemności, jaką daje bieganie
“Cześć, mam na imię Marcin i od dziś będę Twoją biegową Chodakowską/Lewandowską. O bieganiu wiem wszystko i z przyjemnością stanę się Twoim guru”- taki początek serii „Bieganie dla wspinaczy” na pewno zrobiłby wrażenie. Problem w tym, że to nieprawda. Nie jestem guru, nie jestem najszybszym, najwytrwalszym, najbardziej doświadczonym, ani nawet najbardziej sumiennym biegaczem. Może chociaż najprzystojniejszym. Niemniej jednak parę kilometrów w życiu przebiegłem i chętnie podzielę się z Tobą swoimi doświadczeniami.
Kontuzje – rachunek zysków i strat
Urazy to temat tabu. Nikt nie lubi o nich mówić, trudno się przyznać, że coś boli czy zostało uszkodzone, żeby nie dostać łatki słabeusza albo połamańca. Każdy lubi myśleć o sobie jako o niezniszczalnym madafakerze, tylko że nikt taki nie jest.
Ja do swoich kontuzji mam nawet pewien sentyment;) Dzięki temu, że wielokrotnie przekroczyłem granice swoich ówczesnych możliwości, wiem już gdzie leżą, znam sygnały ostrzegawcze, których nie powinienem ignorować i dużo lepiej rozumiem, co się dzieje w moim ciele. Po każdej dłuższej przerwie od wspinania wracałem mądrzejszy, silniejszy i odnotowywałem znaczny progres.
Pierwszy tydzień po tenodezie bicepsa i szyciu obrąbka
Minął tydzień od operacji barku (film na samym dole) i powrót do kondycji idzie pełną parą! Rehabilitacja plus podstawowe ćwiczenia ogólnorozwojowe dają radę i spokojnie zaczynam wychodzić z lasu;)
Niemniej moja strategia na powrót do formy jest raczej niestandardowa i każdy fizjoterapeuta, kolega trener, czy kto tylko będzie miał ochotę, pewnie popuka się w głowę, jeśli trafi kiedyś na ten tekst.
Najważniejszy mięsień wspinacza – samokontrola.
Dostarczanie motywacji ludziom, którym jej brakuje, to dziś potężny biznes. Szkolenia, przemowy, naklejki za udział w roratach – choćbyś nie miał sił zlokalizować rano skarpetek, to przy takim wsparciu powinieneś przebiec przynajmniej jeden maraton dziennie. Wystarczy jednak, że któregoś dnia odpadnie magnes, którym przyczepiłeś do lodówki kartkę z tekstem „never don’t give up” i wszystko się sypie. Nagle magicznie wyskakuje spod łóżka mały Azjata, który wszystko robi lepiej od Ciebie, pod niebem objawia się mnóstwo innych limitów, a niemożliwe nie tylko istnieje, ale jest wszechobecne. W pięć minut z nucącego dziarsko przebój Kuby Molędy „Mogę wszystko” fajtera, zamieniasz się w skulonego w kącie fana Kasi Nosowskiej. Prawdopodobnie nie tylko brakuje Ci silnej motywacji wewnętrznej, a na to już cała armia Mateuszów Grzesiaków nie pomoże, ale czegoś z całą pewnością ważniejszego – samodyscypliny.
Asekuracja cięższego partnera – Edelrid Ohm [+ FILM]
Jako przedstawicielowi kategorii lekkopółśredniej sen z powiek spędzała mi zawsze asekuracja cięższego partnera. Patenty, które dotąd stosowałem, ograniczają, są niewygodne i delikatnie mówiąc siermiężne. W związku z tym bywało, że największe koksy musiały zrezygnować z regularnego prowadzenia na zajęciach, bo „partyzantka” na sztucznej ścianie, gdzie wspina się naraz mnóstwo zespołów, odpadała.
Możecie sobie wyobrazić, z jakim zainteresowaniem przyjąłem informacje o pojawieniu się rozwiązania tego dość powszechnego problemu w postaci prostego urządzenia!